Hipertofia

Niezwykle miło mi was poinformować, że w ostatecznym rozrachunku Coma nie zawiodła.
W toku swojej działalności łodzianie pod wodzą Piotra Roguckiego niejednokrotnie zasiali ferment na polskim rynku fonograficznym.
Zaczęło się od genialnego albumu Pierwsze wyjście z mroku(o demówce nie wspominam, gdyż nie jestem z nią zaznajomiona, ani nie widzę możliwości pozwalających ten stan zmienić, ani nawet nie sadzę, by było warto), który ujrzał światło dzienne w maju 2004 roku.

Dokładnie w dwa lata później, całkiem już pokaźne grono miłośników grupy szturmowało sklepy muzyczne, aby przekonać się, czy Comę dotknął sławetny syndrom drugiej płyty.
Zaprzepaszczone siły wielkiej armii świętych znaków, choć dość znacznie różniące się od debiutu, udowodniły, że panowie Matuszak, Witczak, Kobza, Stasiak i Rogucki(mój ulubiony koncertowy skład- miałam ogromną przyjemność obcować z tym kwintetem podczas wszystkich występów Comy na żywo, w których uczestniczyłam) nie tworzą zespołu, który błyskotliwie i z wielkim hukiem rozpocząwszy karierę, znika bez śladu.
Moje obawy związane z kolejnym wydawnictwem łódzkiej formacji były tym większe, im dłużej byłam zmuszona czekać na ukazanie się go. Gdy światło dziennie ujrzał singiel Zero Osiem Wojna, a na Zaginionej Bibliotece i ZBokowych blogach zaczęły pojawiać się pierwsze głosy krytyki, byłam już niemal pewna, że po Hipertrofii nie warto spodziewać się niczego nadzwyczajnego.
Początkowe odsłuchy albumu utwierdziły mnie w tym przekonaniu. Jedynie znany z koncertów utwór Cisza i ogień wydawał mi się naprawdę wart uwagi. Mimo, że jest drugim pod względem czasu trwania na płycie (nie przepadam za długimi kawałkami), bezapelacyjnie go uwielbiam.
Stopniowo nabierałam przekonania do pozostałej części materiału, słuchając po jednej sztuce, ewentualnie dwóch lub trzech.
I oto doznałam olśnienia. Hipertrofii należy słuchać w całości, od początku do końca.
Być może ma to związek z formą płyty, która jest concept albumem (przedstawiającym historię życia jednej osoby), choć takowa nigdy szczególnie do mnie nie przemawiała. Najnowsze dokonanie zespołu zawiera siedemnaście długich utworów, szesnaście nie dłuższych niż dwie minuty przerywników, z których niektóre są mocno irytujące i sprawiają wrażenie zupełnie przypadkowych dźwięków dodanych do materiału z sesji nagraniowej, oraz nieco dłuższe rozpoczęcie i zakończenie.
Poniżej omówienia utworów najbardziej wartych zapoznania się z nimi, choć podkreślam, że odsłuchanie całego albumu daje możliwość znacznie szerszego spojrzenia na niego.

• Wola istnienia- pozycja otwierająca płytę z początku przeraża przytłumionym, przesyconym elektroniką wokalem, nieco przypominającym Irę(oprócz nazwy niczego w tej kapeli nie lubię), jednak później jest tylko lepiej. Utwór dobrze wprowadza w klimat całej produkcji, natomiast w tekście pojawia się... A zresztą, przekonajcie się sami. ; )
• Lśnienie- również w tym kawałku członkowie Comy zdecydowali się na dość ryzykowne eksperymenty z głosem Piotrka, który chwilami przywodził mi na myśl, o zgrozo!, Michała Wiśniewskiego. Warto zauważyć, że na Hipertrofii Roguc prezentuje pełnię swoich możliwości, posługując się niespotykaną na poprzednich albumach liczbą barw i tonacji głosu- wcześniej albo wrzeszczał(Tonacja), albo przeciągle zawodził(Spadam), niewiele było stanów pośrednich. Lśnienie to bodaj najlepszy element całej płyty, półballada z przepiękną liryką. Mocna rzecz.
• Trujące rośliny- bardzo dynamiczna kompozycja. Dość mocno przypomina dokonania z poprzednich wydawnictw, mnie się najbardziej kojarzy z Nienasyceniem i Ostrością na nieksończoność.
• Zero Osiem Wojna- nie wiem, skąd u panów z Comy bierze się tendencja do tworzenia dwóch wersji singlowych utworów, ale już po raz drugi(pierwsza była Daleko droga do domu) wydanie albumowe jest po stokroć lepsze od radiowego- po prostu bogatsze instrumentarium i więcej solówek. Choć liryka ,jak na Rogucowe możliwości, banalna dość.
• Popołudnia bezkranie cytrynowe- drugi w kolejności utwór z Hipertrofii, który podbił moje serce. W nim również słychać echa poprzednich dokonań i charakterystyczną dla Comy gradację napięcia- od śpiewanej cichym i monotonnym głosem zwrotki z bardzo subtelnym podkładem, partię zawodzenia ; ), aż do prawdziwego czadu.
• Cisza i ogień- dziewięć minut i trzynaście sekund absolutnej muzycznej rozkoszy. Kawałek ten przez kilka lat grywany był na koncertach i mimo aranżacji studyjnej, słychać w nim swoistą 'dzikość' wykonania na żywo.
  

Podsumowując, Hipertrofia wymaga odrobiny cierpliwości, ale wynagradza to słuchaczom stoma minutami dynamicznych, porywających melodii i pięknymi, pozstawiającymi ogromne pole do interpretacji i poruszjącymi te struny mojej duszy, które zwykle beztrosko rdzewieją, tekstami Piotra Roguckiego.
Dziękuję za uwage.
Z.